Autorka we wstępie dokumentu podaje wykaz restrykcji, którymi objęci zostali Żydzi (na początku wojny). Potem w długich, niemych, pozbawionych komentarza sekwencjach, w których wykorzystała materiały filmowe z archiwum warszawskiej WFDiF oraz kroniki Juliana Bryana, przypomina kolejne koszmarne lata mieszkańców getta aż do roku 1943, kiedy zaczęto masowo wywozić Żydów w nieznanym kierunku; niektórzy tylko wiedzieli, że do komór gazowych Treblinki i innych obozów zagłady. W kwietniu zostało już tylko 60 tys. ludzi. Ostatni akt likwidacji getta miał się rozpocząć 19 kwietnia 1943 roku. Dzień wcześniej Żydowska Organizacja Bojowa zdecydowała się stawić czynny opór Niemcom. Po takim wstępie zaczyna się opowieść Marka Edelmana, jednego z przywódców powstania w getcie. . Doktor Edelman opowiada o kolejnych dniach powstania, o tym co sam przeżył, co widział, o czym słyszał… O osamotnieniu, o rozpaczliwych próbach nawiązania kontaktu z „aryjską stroną”, o śmierci i bohaterstwie, a także o miłości. Jego opowieść kończą przechowywane w Żydowskim Instytucie Historycznym w Warszawie zdjęcia młodych ludzi: Mordechaja Anielewicza (dowódcy ŻOB, który zginął śmiercią samobójczą wraz z innymi bojownikami w otoczonym przez Niemców bunkrze), Miry Richrer, Arne Wilnera, Zygmunta Frydrycha, Eliezera Cellera, Lutka Rotblata i wielu innych.